شاید خیلی از اتفاقات زندگی مطابق میل ما نباشه امّا کار خاصی هم از ما بر نمیاد ، مثلا هرروز با عضوی از خانواده درگیری یا روزی که با همکلاسی یا همکارت بحث و جدل نداشته باشی وجود نداره ، حالت گرفته می شه امّا بهرحال مجبوری که تحمّل کنی . هر چه وابستگی و احساسات بیشتر باشه دل کندن هم سخت تر و حتی غیرممکن خواهد بود . مقدمه ای کوتاه بیان شد تا برسم به وبلاگ نویسی ، شاید از نگاه خیلی از افرادی که به سر تا پاشون نگاه می کنی و نویسندگی رو در نوشتن جمله ای طنز در وضعیت واتس اپ خودشون می دونن ، وبلاگ نویسی یه مسئله ی کاملا بی اهمیت باشه ولی برای من و شما که لذت وبلاگ نویسی رو تجربه کردیم قطعا یه حس خوب هست . امّا این حس خوب به قدری هم نیست که بتونه در هر شرایطی ما رو از حذف وبلاگمون منصرف کنه !
بنظرم باید به وبلاگ نویسی به چشم یه فرصت هم نگاه کرد ، فرصتی برای درک این مسئله که همیشه همه ی اتفاقات مطابق میل ما رقم نخواهد خورد منصفانه یاد روزهایی بیفت که مطلبی ارسال کردی و بیشتر مخاطبانت اون مطلب رو درک کردن و کلی نظرهای خوشمزه برات فرستادن و تو هم لذتشو بردی اما بعضی از مطالبت هم مخالف داشته و حتی بحث و جدلی شکل گرفته و تا حد توهین و این حرف ها هم رسیده . این جاست که وقت اثبات خودت به خودت هست . ببین تویی که با مشاهده چندین جمله بصورت نوشتاری بدون شنیدن هیچ صدا ، نگاه و لحنِ تندِ همراه با عصبانیت تا این حد از کوره در رفتی اگر قرار باشه کسی در دنیای واقعی با تو اینطور مخالفت کنه چطور برخورد می کنی ؟
چرا به چشم یه فرصت بهش نگاه نمی کنی ؟ برای خودسازی ، برای فحش شنیدن ( اصلا مگه می شه کسی بر حق حرف بزنه و فحش نشنوه ، اگه هیچ وقت فحش نشنیدی به خودت شک کن )
خب بالاخره شاید زمانی برسه که دیگه واقعا بزنی به سیم آخر و بگی که این وبلاگ باید حذف بشه ، من می گم همون موقع روی دکمه حذف وبلاگ کلیک نکن ( باز خوبه بلاگ بیان 48 ساعت مهلت می ده اما بلاگفا در لحظه حذف می کنه و من مطمئنم خیلی از بلاگفایی ها بعد از حذف وبلاگشون پشیمون شدن که دیر بوده ) بذار یکم اعصابت آروم بشه و اون وقت تصمیم درست تری رو خواهی گرفت چون اون موقع احساسات به شدت بالا بوده و منطق هرگز بر احساساتت غلبه نمی کرده اما وقتی آروم تر بشی قطعا منطقی تر تصمیم می گیری .
گفتم دکمه حذف ، ولی ثبت مطلب هم چاشنیش می کنم به محض این که عصبی شدی پست خداحافظی نزن ، قالب وبلاگت رو پاک نکن - باور کن اینجوری راه برگشت رو برای خودت سخت می کنی و اگه تصمیم به برگشت هم داشتی ممکنه افکاری بیاد سراغت و تو رو بندازه توی رودربایستی و واقعا بر نگردی یا حتی اگر هم برگشتی همش فکر می کنی که بازدیدکننده هات به چشم دیگری بهت نگاه می کنن
من خودم حسرت ها می خورم که چرا توی یه وبلاگ فعالیت نکردم ، یه سر داشتم و هزار سودا که همشون هم حذف کردم و الان چقدر پشیمونم که چقدر حرف ها و مطالبم که مربوط به سال ها پیش بوده حذف شده و هیچ خبری هم ازشون نیست بذار یه دفترچه مجازی داشته باشی از هر نوع مطلبی ، گهگاهی به مطالب قدیمی و جدیدت و حتی نوع پاسخ به نظراتی که دادی نگاه کن و خود الانت رو با قبل مقایسه کن و هرروز تلاش کن که بهتر از قبل بشی اصلا فکر کن مُردی ( دور از جون ولی بهرحال اتفاق خواهد افتاد ) ، یه چیزی از خودت بجا گذاشتی یا نه ؟ اگه کیفیتش بالا باشه و چهارتا خدابیامرزی هم گیرت بیاد که عالیه ولی خب حس خوبی هست که قلمت پایدار باشه و سال ها بعد از تو هم وجود داشته باشه :)
وبلاگ مثل وبسایت نیست که قابلیت های زیادی داشته باشه و بتونی ابزارهای مختلفی رو در گوشه و کنارش جا بدی ، عموما شکل ساده ای داره که از یک ستون تا سه ستون ارائه می شه امّا بعضی از وبلاگ ها دارای پست(های) ثابت هستن و سیستم پست ثابت طوری هست که همیشه در بالای صفحه قرار می گیره اگه یه مطلب داری که ثابت هست و اگه کوتاه هست باشه حرفی نیست ولی بعضی از دوستان چندین مطلب بلند بالا رو ثابت گذاشتن بطوریکه وقتی می خوای برسی به جدیدترین مطلب از بس اسکرول رو پایین می بری دیگه خسته می شی و منجر می شه به بی خیال شدن از مشاهده اون وبلاگ اگه علاقه داری یکم زبان های نشانه گذاری مثل اچ تی ام ال و سی اس اس رو یاد بگیر و فقط عناوین پست هایی که احساس می کنی مهم هستن و مخاطب باید اونها رو ببینه به شکل گرافیکی بالای مطالبت قرار بده تا مخاطب با کلیک روی اونها به مطلب هدایت بشه ، اگه هم نمی تونی و از پس کارهای ویرایش بر نمیای قطعا هستند کسایی که کمکت می کنن و هرکس نیاز داشت خودم لیستی از این عزیزان رو در اختیارش می ذارم .
یکم متنت رو ترازبندی کن ، از فونت تاهوما دل بکن ، اندازه فونتت رو ببر بالا تا چشممون راحت ببینه ، از قالب واکنش گرا استفاده کن تا حرفت توی هر نوع دستگاهی قشنگ تر به گوش مخاطب برسه .
چهارتا دنبال کننده پیدا کردی خیلی خودت رو دست بالا نگیر ، به کیفیتِ دنبال کننده توجه کن تا کمّیت چه بسیار دیدم وبلاگ هایی که صدها دنبال کننده دارن و تعداد نظرات و حتی پسندهایی که برای مطالبشون ثبت می شه به 20 تا هم نمی رسه اخلاقت مثل روز اول وبلاگ نویسیت باشه حتی بهتر از اون موقع ، موقعی که اصلا بازدیدکننده ای نداشتی و وقتی یک دیدگاه هم برای مطلبت ارسال می شد چقدر ذوق می کردی و مخاطب رو تحویل می گرفتی ؟
هر چی مشکل تو این کشور وجود داره تهش بر می گرده به همین موضوع ، مسئولای عزیز از بس دلسوز هستن و خودشون رو برتر می دونن هرگز به جوون ها اعتماد نمی کنن و تماما به چشم حقارت به اونها نگاه می کنن و همش عیب و ایراد می گیرن . تجربه داشتن هرگز دلیلی برای برتر بودن نخواهد بود .
حقیقتش رو بخوای بدونی هر وبلاگی ارزش دنبال کردن نداره ، پس هیچ وقت حاضر نشو بخاطر این که متقابلا دنبال بشی کسی رو دنبال کنی برای انتخابی که می کنی ارزش قائل باش و مطلب فرد مقابل رو بخون .
خدا به پیامبراش هم گفته که به زبان قوم حرف بزنید ، ما دیگه کی باشیم ؟ کلماتی که به کار می بری ساده و همه فهم باشه تا طرفی که وقت می گذاره بفهمه که چی می خونه .
انقدر از زمین و زمان ننال ، مشکلات همیشه بوده ، هست و خواهد بود کاش یکم بجای بیان مشکلات به فکر بیان راه حل و عملی کردنش و ارائه به مخاطب همراه با مستند بودی تا منجر بشه به دلگرمی مخاطب .
تنها حرفم به بیانی ها نیست ، در هر سرویسی که هستی قدرش رو بدون همین که بصورت رایگان داری مطلبی رو منتشر می کنی بدون این که دغدغه هزینه سرور ، امنیت ، فضا و این مسائل داشته باشی خودش جای شکر داره اضافه هم کنم که جمله ی قبلم دلیل بر این نمیشه که مدیر هر سرویسی نسبت به افزایش کیفیت خدماتش بی خیال باشه .
پاسخگویی به نظرات
وقتی مخاطبی برای مطلبت نظری ارسال می کنه ، عمدتا دوست داره جوابی هم ببینه ؛ جواب سلام هم واجب هست و دیداری یا نوشتاری نمی شناسه !
فضای مجازی برای بعضی ها فرصتی هست تا یک که چه عرض کنم هزار جور شخصیت دیگری باشن ، خودت باش و مثل خودت رفتار کن ، حرف های دل خودت رو بزن تا اگه روزی سرنوشت طوری رقم خورد که با مخاطبانی دوست صمیمی شدی و شرایط دیدار با اونها فراهم شد وقتی دیدنت و نحوه تفکر و صحبتت رو دیدن ، دهانشون باز نمونه که ای بابا چی می نوشت و چی هست !!!
هر کاری که کنی بحث و گفت و گو شکل می گیره ، اگه احساس کردی که حرف طرف مقابل به حق هست انقدر مغروربازی در نیار و سعی نکن که حرفت رو به کرسی بشونی ، شهامت عذرخواهی داشته باش و حرف حق رو بپذیر !
وبلاگ نویسی فضای قشنگی هست ولی زیاد هم جدیش نگیر ، باعث نشه که از زندگیت جا بمونی و همش سرت توی سیستم و گوشی باشه ، قطعا اهداف مهمی در سر داری که باید به اونها هم برسی و اگه بی جنبه بازی در بیاری و وقت زیادی از زندگیت رو صرف وبلاگ نویسی کنی قطعا منجر به پشیمونی و در مواردی به حذف وبلاگ خواهد شد .
موارد بالا حرف هایی بود از جنسِ زندگیِ وبلاگ نویسیِ این حقیر ، که تک تکش رو درک و تجربه کردم آسون ازش نگذرید ، مجرّب هست و از دل برآمده :)
درباره این سایت