چند سال بعد

بعد از نمایش چنین جمله ای در فیلم ، قطعا تغییرات مثبتی در زندگی بازیگران دیده می شه مثلا فلانی از زندان آزاد شده ، بهمانی بیماریش بهبود پیدا کرده و در کل اتفاقای خوبی می افته و بیننده بعد از دیدن ده ها قسمت بدبختی و فلاکت و ناراحتی در پنج دقیقه پایانیِ فیلم چشمش به خوشبختی هم باز می شه امّا یه نکته بدتر اینه که پایان !!

داشتم فکر می کردم که چه خوب می شد اگر ما هم از این " چند سال بعدها " توی زندگیمون بصورت هدفمند داشته باشیم ، قطعا برای همه ما پیش اومده که اتفاقی بعد از چند سال یکی از دوستانِ همکلاسی ، هم دانشگاهی ، هم محله ای ، هم خدمتی و یا همکار که قبلا با اونها ارتباط داشتیم رو می بینیم و همینطور که بعد از رد و بدل کردن احساسات خوب به سوالِ کلیدی چکار می کنی می رسیم یک لحظه مغزمون شروع می کنه به پردازشِ اتفاقاتی که در مدت زمان ندیدن این دوست داشتیم و به نتیجه ای می رسه که ما اون رو به زبان میاریم و خدمت فرد مقابل عرض می کنیم .

الان وقت اینه که یکم فکر کنیم و به یه سوال برسیم فکری که باید کنیم اینه که یک یا چند فرد رو که قبلا در زندگی ما حضور داشتن و الان بنا به شرایطی نیستن رو پیدا کنیم ( ترجیحا بالای یک سال ) و به خودمون بگیم فکر کن همین امروز اون فرد رو می بینی و اون ازت یه سری سوالا می پرسه ؛ آیا از جایگاهی که الان داری راضی هستی و سرت رو با افتخار بالا می گیری و در مورد زندگیت صحبت می کنی ؟

اگر جوابت آره هست که آفرین بر تو ، امّا اگر جوابت نه هست واقعا نباید فکری کنی ؟ نباید دنبال راهکاری باشی ؟

جوابت مثبت هم که باشه باز باید پیش بینی همین سوال رو برای یک سال ، دو سال ، سه سال و سال های آیندت داشته باشی و تماما سعی کنی در هر سن و سالی با افتخار از خودت و زندگیت بگی

این چند سال بعدها در زندگی همه آدم ها وجود داره امّا یه خوبی که نسبت به فیلم داره اینه که نتیجش هر چی که باشه ، پایان کار نیست ؛ آدمی اگر بخواد می تونه زندگیش رو دگرگون کنه فقط کافیه که بخواد .

در پایان دعوت می کنم شما را به کلیپی کوتاه از صحبت های شهید همت که ایمان و اراده آدمی رو زیر سوال می بره :